آقای من!مولای غریب من!ای مسافر بیابانهای تنهایی!

مضطرفاطمه(س)!پدر مهربان اهل عالم!

گویا همه چیز دست به دست هم داده اندتا شمادر غربت بمانید!

می خواهم بسوی تو برگردم،یقین دارم بر گذشته های پر ازغفلتم کریمانه

چشم می پوشی

می دانم توبه ام را قبول می کنی وبا آغوش بازمرامی پذیری؛

می دانم درهمان لحظه ها،روزها وسال های غفلت هم،

برایم دعا می کردی.

من از تو گریزان بودم،اما تو همچون پدری مهربان،

دور را دورمرا زیر نظر داشتی…

آقای من مرا ببخش

دیدگانت را بشوی!حضورش رااحساس می کنی،

گوشهایت را بازکن!صدای آمدنش را می شنوی،دستانت را درازکن!

عطایش را می یابی

اورا بخوان پاسخش را می شنوی،پس درنگ مکن و بخوان:

السلام علیک یا مولای یاصاحب الزمان