بیا که بی تو…

بیا که بی تو نه سحر را طاقتی است و نه صبح را صداقتی؛

که سحر به شبنم لطف تو بیدار می شود و صبح،

به سلام تو از جا بر می خیزد. بیا که بی تو آینه ها، زنگار غربت گرفته اند.

هیچ کس حریم اطلسی ها را پاس نمی دارد و بر داغ لاله ها در هم نمی گذارد.

ََبیا که بی تو، قنوت شاخه ها، اجابتی جز غروب تلخ خزان ندارد.